Kunstenaar Arjan van Helmond weet als geen ander de emotionele lading van het alledaagse voelbaar te maken. Hij verkent en vereeuwigt dingen en plekken op technisch virtuoze wijze in gouache en acrylverf op papier of doek. Zijn objecten en interieurs roepen diffuse emoties op, zoals een geur opeens een lang-vergeten ervaring kan terughalen. In een plastic tuinstoel, een stuk tapijt, een onopgemaakt bed of het zicht op een blinde muur liggen tal van sluimerende sentimenten besloten en fragmenten van herinneringen. Zijn het die van de kunstenaar of van de kijker? Met zijn unieke verbeelding bouwt Van Helmond aan een soort geheugenpaleis, met universele zeggingskracht.
Pauzeknop
Een eigentijdse kruising tussen stilleven- en genreschilderkunst, zo zou je een groot deel van Van Helmonds oeuvre kunnen noemen. Twee genres die bij uitstek in Nederland tot volle wasdom kwamen. In tegenstelling tot veel traditionele genrestukken, zoals de 17de-eeuwse huiselijke taferelen van Johannes Vermeer of Jan Steen, is er geen mens te bekennen in Van Helmonds schilderijen. Maar de menselijke aanwezigheid schemert overal door: de hoofdrolspelers kunnen zo dadelijk binnen wandelen of zijn net vertrokken. Zoals bij de eenzame gootsteen op Sink#1 (2010) met restanten van een avondje met wijn en een kant-en-klaarmaaltijd. Het zijn geen zorgvuldig gearrangeerde stillevens, eerder een subtiel ‘stil even’. Alsof de kunstenaar, heel even, op de pauzeknop van het alledaagse leven heeft gedrukt.
Pauzeknop
Een eigentijdse kruising tussen stilleven- en genreschilderkunst, zo zou je een groot deel van Van Helmonds oeuvre kunnen noemen. Twee genres die bij uitstek in Nederland tot volle wasdom kwamen. In tegenstelling tot veel traditionele genrestukken, zoals de 17de-eeuwse huiselijke taferelen van Johannes Vermeer of Jan Steen, is er geen mens te bekennen in Van Helmonds schilderijen. Maar de menselijke aanwezigheid schemert overal door: de hoofdrolspelers kunnen zo dadelijk binnen wandelen of zijn net vertrokken. Zoals bij de eenzame gootsteen op Sink#1 (2010) met restanten van een avondje met wijn en een kant-en-klaarmaaltijd. Het zijn geen zorgvuldig gearrangeerde stillevens, eerder een subtiel ‘stil even’. Alsof de kunstenaar, heel even, op de pauzeknop van het alledaagse leven heeft gedrukt.
